In wezen is de creatie een zelfdestructieve daad,
waarin de wens om vernieling tot opbouw leidt
en het zoeken, naar wat ontbreekt, steeds haar doel mist
maar desondanks de hoop behoudt
Want voor de maker is er
dankzij de meditatie van het proces
een tijdelijke roes, een opgaan in de geborgen stilte
waarin ontdekkingen ongebonden ontroeren
en de gedachten zich aan bestaande kaders ontrekken
En na de ontnuchtering blijft er de troost,
dat iedere realisatie zich, ondanks het afscheid,
zal blijven ontwikkelen zolang zij bestaat,
met het verstrijken van de tijd en door publiek dat haar beleeft
Al blijft, opgejaagd in het onbegrijpen,
een terugkeer naar de eenzame confrontatie onoverkomelijk,
verslingerd zoals zij is, aan de maker van het eigen universum,
als de verslavende aantrekking van een verboden jeugdliefde
(Deze fragiele verstandhouding kan echter onder belegering
van externe factoren, die enkel het eindproduct
ten koste van het proces waarderen,
ernstige barsten vertonen en zelfs breken)
____________________________
2018