Onder gebroken uurwerken
vloeien de zeeën,
waar betekenissen weer in het wilde water spelen,
het absurde eindelijk haar eigenwaarde hervindt
dankzij de plotse overvloed aan het onverwachte
Nu de gestroomlijnde richtingen
verdwenen zijn,
hun koude harnassen zwijgend in het drijfzand
Nu de verstikkende handgreep gelost is,
weg van de machtige machine
die naar beneden verdrukt
Nu de kennis,
het onzekere deken van één werkelijkheid,
niet meer als heilig beschouwd wordt
Kunnen wij
met het oog naar binnen kijken,
als een kind, eerlijk en zich telkens verwonderend,
het vuur herontdekken
____________________________
2019