In kasten
ver weggeborgen,
achter verfraaiingen de gedachten
die in mijn adem snijden,
mij met verlies overwoekerend
waardoor ik binnen
mijn mentale muren
kwetsbaar afgebroken wordt
Want mijn schaduw werpt zich
voortdurend op de treden
die tot nergens leiden,
zonder bodem
op het breekpunt af
in de vermoeiende dans
die dweept met deze duistere diepte
Het vernielende voelen
dat mij weer zuurstof geeft
____________________________
2019