Het digitale tijdperk,
een maalmolen van de voortdurende heruitvinding,
waarin de persoonlijke werkelijkheid als simulacrum
over meerdere simulaties verdeeld wordt,
en haar reconstructies
voor angst en vertwijfeling zorgen
Hier wordt onduidelijk wat nog tastbaar is,
in de intense drukte van een snelle wereld,
haast overal bereikbaar, deelbaar, door het virtuele verbonden,
waarin de globalisering dwingend gelijkmaakt,
onnatuurlijke verwachtingen langs alle kanten veroordelen,
en onder de overdaad aan invloeden en mogelijkheden
geen grenzen meer mogelijk lijken
Bijgevolg wordt alles vluchtig en alsmaar vervangen
tot het geheel slechts geforceerde schijn voorstelt,
en groeit in deze verandering de ontmenselijking
omdat de afstand tot de aanraking op verschillende vlakken
vergroot wordt, als kleur gaat voeling verloren
in de vergrijsde abstractie, waarin tijd en slaap
luxe-artikelen worden:
Intimiteit wordt door schermen een zeldzaamheid,
omdat zij overal in de virtuele ruimte goedkoop beschikbaar wordt,
als vertekening, als zelfzuchtig genotsmiddel zonder de fysieke essentie
die in de intentie van wederzijdse geborgenheid besloten ligt
Empathie lijkt door economische waarden overheerst,
dankzij ideologieën van megalomane bedrijven
die over domeinen heen wetteloos regeren en
voor de onstilbare honger naar groei
op moderne varianten van uitbuiting en slavernij leunen,
waarin het bestaansrecht van de arbeider enkel ligt
in de producten die zij maken, omdat zij evenwaardig zijn,
waarin door de verregaande opdeling van taken en het verschuiven van
arbeid naar mentale informatiesferen de versplintering van het zelf ingezet wordt,
waarin collega’s tot concurrenten uitgespeeld worden
en voor solidariteit een uitholling dreigt,
waarin diversiteit als uithangbord slechts verhuld wat
in cultuur of natuur door winst vervuild wordt en tanende is
Voor enige autonomie lijkt de houvast verdwenen,
want iedere eigenheid is een vooringestelde illusie
die nauwlettend gestuurd wordt,
onder het populaire consumeren via media tot
een vorm van gemeenschappelijk bijgeloof,
waarin ieder detail functionele data wordt en
technologie de democratie ondermijnt
Zodoende neemt de zoektocht naar enige identiteit
soms gevaarlijke tendensen aan,
van parallelle werelden vol exclusieve clubs
die onbegrip via agressief zelfbehoud uitdragen,
waarin intolerantie heerst voor wie niet thuishoort
en feiten verdraait worden tot wapens
De mogelijkheid tot weerwoord blijkt onder doorgedreven regels
en gesloten machtsstructuren gereduceerd,
in haar universele waardigheid door een elite verstikt,
nu draait iedereen mee, als onderdeel
in de gehaaide industriemachine, of wordt achtergelaten en verzwegen,
want zij, die onder de onaflatende druk toch ziek worden,
zijn zoals een anomalie in de hologram van de perfectie
en worden door het maatschappelijk apparaat wantrouwig bekeken,
al kunnen zij menig symptoom meteen met pillen bestrijden,
die echter niet de oorzaak verhelpen, maar ‘het probleem’ juist verplaatsen
(aangezien de oorzaak in het apparaat verankerd ligt)
Nu is het de vraag of er iets van betekenis opgebouwd kan worden,
in dit warrig weefgetouw van realiteiten, die net door hun inwisselbare karakter
onverschillig door elkaar heen lopen, haast naar het gevoelloze neigen
Wat blijft er over,
in de chaotische staat waar geen vaste ondergrond is,
als het allemaal vervangbaar blijkt?
De onleesbare fragmentatie, de versleuteling van het intieme
in het vluchtige dat nooit persoonlijk kan worden,
dient hersteld te worden naar een eenheid die niet opgedrongen wordt,
een systeem dat opereert in functie van een balans door binding,
een orde die instaat voor langdurige harmonie en niet voor de veldslag,
vertrekt vanuit vriendschap, sympathie en de vrije verbeeldingskracht
en niet vanuit een verheerlijking van de economische hebzucht
die haar onderdanen uit elkaar drijft
____________________________
2018