I.
Aanschouw
het vredevolle
Haar dansende, leeglopende tonen,
zo verslaafd aan een voortdurend herleven,
maar door de naderende stilte
uiteindelijk onhoudbaar
Want zoals
in zandkastelen
soms soldaten dwalen,
en ook het zachtste hout
haar scherpe splinters heeft,
huist in de doorgedreven sereniteit
van haar verblijf
een akelige berusting:
Van de eerlijke onschuld,
waarin de confrontatie met het zelf
te pijnlijk wordt,
en waaruit men verlangt te ontsnappen
______________________________________
II.
Maar door deze ontbering
in uiterlijke conflicten te verplaatsen,
zal men als tegenreactie
weer naar het vredevolle hunkeren,
als nachtvlinders naar het licht
terugkerend,
wederom blind voor de onmogelijkheid,
wederom moedig en onverschrokken
_______________________________________
III.
Het is niet anders
Vingers wijzen namelijk
steeds naar ergens
____________________________
2019